طراحی و ارزیابی الایزای غیر مستقیم برای تشخیص آلودگی به لینگواتولا سراتا در گوسفند

    لینگواتولا سراتا انگلی با گسترش جهانی و از بیماری‌های زئونوتیک است.  انگل بالغ‌ در مجاری بینی سگ‌سانان (میزبان اصلی) و مراحل لاروی آن در کبد، ریه و گره‌های لنفی مزانتری نشخوارکنندگان (میزبان واسط) زندگی می‌کند.  انسان با خوردن تخم یا نوچه آن مبتلا می‌شود.  آلودگی آن در میزبان واسط فاقد نشانه بالینی است.  تا کنون روش سرولوژیکی برای تشخیص آن در دام‌ها به ویژه علفخواران ارائه نشده است، بنابراین هدف از این مطالعه که برای اولین بار انجام شده است، طراحی و ارزیابی الایزا برای تشخیص آلودگی لینگواتولا سراتا در گوسفند و با استفاده از آنتی‌ژن‌های دفعی ترشحی و پیکری نوچه‌ی انگل بود.  آنتی‌ژن پیکری از نوچه‌های جمع‌آوری شده از گره‌های لنفی مزانتر گوسفند و هموژنیزه کردن 250 نوچه در 10 میلی‌لیتر RPMI-1640 PBS- و آنتی‌ژن دفعی ترشحی نیز با کشت 200 نوچه در 10میلی‌لیتر RPMI-1640 به دست آمد.  رقت‌های مناسب سرم، کنژوگه ضد IgG گوسفند، آنتی‌ژن‌های پیکری و دفعی ترشحی به ترتیب 100 :1، 5000 :1، 1:40 و 1:4 تعیین شد.  برای ارزیابی الایزا، 73 نمونه سرم مثبت از گوسفندان آلوده به نوچه‌ی انگل و 48 نمونه‌ی سرم منفی‌ بره‌های 3-2 ماهه از گله‌های فاقد سگ (در مجموع 121 نمونه) استفاده شد.  حساسیت، ویژگی، ارزش پیشگویی مثبت، ارزش پیشگویی منفی و دقت آزمون الایزا با آنتی‌ژن پیکری به ترتیب 4/90 درصد، 75 درصد، 6/84 درصد، 7/83 درصد و 2/84 درصد، با آنتی‌ژن دفعی ترشحی نیز به ترتیب 89 درصد، 8/93 درصد، 6/95 درصد، 9/84 درصد و 9/90 درصد برآورد گردید.  آنالیز داده‌ها با SPSS و آزمون مک نمار نشان داد که آنتی‌ژن دفعی ترشحی انگل برای ردیابی آنتی‌بادی ضد آن در گوسفند بر آنتی‌ژن پیکری برتری دارد.  بنابراین، آزمون الایزا با به کارگیری آنتی‌ژن دفعی ترشحی نوچه‌های لینگواتولا سراتا می‌تواند برای پایش آلودگی در گوسفند به ویژه در مطالعات همه‌گیری‌شناسی و سایر میزبانان نیز مورد ارزیابی قرار گیرد.